Herbata – napar z liści i pąków grupy roślin kamelia (Camellia). Nazwa herbata pochodzi od łacińskiego herba thea. Uprawiana jest w wielu krajach strefy zwrotnikowej, oraz poza Azją. Herbatę uzyskuje się z pączków i liści rośliny, następnie suszy i poddaje (lub nie ) procesowi fermentacji.
Kiedy ją odkryto?
Jak głosi legenda, chiński cesarz Shennong, całkiem przypadkiem zaparzył pierwszy liść herbaty w 2737 roku p.n.e. Pierwsze zapiski na temat herbaty pochodzą z VIII w p.n.e. Chiński poeta Lu Yu w swojej Świętej księdze herbaty opisał krzew herbaciany, narzędzia do zbioru i selekcji liści oraz przybory do ceremonii przyrządzania i picia herbaty. Księga ta, zawierała także spis plantacji i wielbicieli tego napoju.
Podstawowy podział:
-herbaty czarne (pełna fermentacja)
-herbaty czerwone (pół fermentacja), mające właściwości odchudzające.
-herbaty zielone (bez fermentacji), znane z właściwości zdrowotnych
-herbaty białe (z nierozwiniętych pączków)
-herbaty żółte (z nierozwiniętych, ale dłużej schnących pączków)
Wracając do tematu:
Herbaty ziołowe są tradycyjnie wykorzystywane przez człowieka ze względu na swoje właściwości lecznicze. Niektóre są dostępne w hipermarketach jako herbata w torebkach. Bardziej wyspecjalizowane mieszanki ziołowe można zwykle dostać w aptekach. Często miesza się je z herbatami owocowymi lub z herbatami z herbaty chińskiej, np. dodając miętę do herbaty zielonej czy kwiat hibiskusa do herbaty malinowej.
Do najpopularniejszych herbatek należą:
-mięta – wspomaga trawienie
-rumianek – działa łagodząco
-melisa – uspokaja i koi nerwy
-lipa – działa napotnie, pomaga zasnąć
-świetlik – łagodzi podrażnienia okolic oczu
-bratek – pomaga w leczeniu trądziku
Herbata w kulturach świata.
Japonia:
W japońskiej kulturze picie herbaty zajmuje szczególne miejsce - od XV wieku istnieje tam ceremonia parzenia i picia herbaty nazywana Drogą Herbaty (cha-no-yu). Nazwa ta powiązana jest z filozofią buddyjską i oznacza drogę wiodącą do doskonałości. Ceremonia odbywa się w zbudowanym według specjalnych reguł i znajdującym się w ogrodzie pawilonie (cha-shitsu). Po wejściu do ogrodu uczestnicy myją ręce w źródlanej wodzie znajdującej się w specjalnej misie. Obmycie rąk symbolizuje przemycie duszy, aby przygotować ją do ceremonii. Gospodarz (mistrz ceremonii) wsypuje sproszkowaną herbatę Matcha do miseczki, a następnie zalewa ją wodą i ubija bambusową trzepaczką aż na jej powierzchni pojawi się piana. Gdy herbata jest już gotowa goście spożywają ją z jednego naczynia, a potem każdemu z gości osobno podawana jest herbata usucha. Celem uczestnictwa w ceremonii herbacianej jest wyciszenie się i odczucie harmonii. Droga Herbaty wywarła też wpływa na rozwój sztuki w Japonii - przyczyniła się do wysubtelnienia gustu i wzmacniała potrzebę obcowania z pięknymi przedmiotami.
Rosja:
Herbata przybyła do Rosji dosyć wcześnie i wykształciła się tam specyficzna ceremonia jej parzenia i picia, w której główną rolę odgrywał samowar służący do zagotowania wody i ułatwiający parzenie herbaty. Herbata była zaparzana bardzo starannie, a jednym z ulubionych gatunków Rosjan stała się herbata karawanowa, której nazwa wzięła się od tego, że transportowały ją karawany. Jej transport z Chin do Rosji trwał wiele miesięcy, ale dzięki właściwemu przechowywaniu susz nie tylko nie tracił swoich wartości, ale też zyskiwał nowe walory smakowe i zapachowe. Obecnie transport herbaty jest prowadzony w dużo nowocześniejszy sposób, ale cały czas powstaje herbata karawanowa, którą poddaje się specjalnym zabiegom, aby uzyskać smak i aromat, jaki zyskiwała w wyniku długiej podróży przez kontynent.
Tybet:
W Tybecie herbatę pije się w sposób zupełnie inny niż w Europie, gdyż stanowi ona dla Tybetańczyków nie tyle napój, co rodzaj pożywienia. Najczęściej używają herbaty prasowanej (w postaci cegiełek). Napar przygotowują wrzucając ok. 50-70 gram suchej herbaty na litr wody. Do tak przygotowanego naparu dodają 100-150 gram stopionego masła z mleka jaka i doprawiają do smaku solą. Następnie wszystkie składniki naparu ubija się aż do uzyskania jednorodnej konsystencji-w ten sposób powstaje napój zwany czasuma. Ponieważ zawiera on tłuszcz, pomaga zregenerować siły i ułatwia funkcjonowanie w klimacie wysokogórskim. Suchą prasowaną herbatę dodaje się też do potrawy zwanej czambu-rozciera się ją z mąką jęczmienną masłem jaka i solą.
Chiny:
Herbata zaparzana jest w specjalnym naczyniu-haiwanie w kształcie rozszerzającej się do góry czarki o pojemności podobnej do europejskiej szklanki. Należy do niej wsypać około 4 gramów suchej herbaty, a po zalaniu wodą zamyka się ją pokrywką i pozostawia na 3-4 minuty, aż herbata naciągnie. Chińczycy najczęściej piją zieloną herbatę bez cukru i innych dodatków, bardzo gorącą. W północnych regionach rozpowszechnione jest picie herbaty zielonej sproszkowanej lub cegiełkowej, doprawianej mlekiem, masłem i solą.
Anglia:
Dawniej herbatę spożywano w określonych porach: po śniadaniu, w czasie lunchu i o godzinie 17. Anglicy piją głównie herbaty wschodnioindyjskie, dodając do nich mleko lub śmietankę. Herbatę zaparza się w czajniczku wsypując do niego ilość łyżeczek odpowiadającą ilości filiżanek i dodatkowo jedną filiżankę na czajniczek. Napar zaparza się 5 minut, a następnie nalewa do filiżanek, do których już wcześniej nalano mleko. Taka kolejność napełniania filiżanki oboma składnikami jest głęboko zakorzeniona w tradycji i jej zmiana uważana jest za nietakt. Ponadto dzięki wlewaniu herbaty do mleka, a nie odwrotnie, napój lepiej się miesza i uzyskuje ładniejszy kolor.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz